Behoedzaam rijd ik het busje uit de carport. Achterwaartse manoeuvres zijn nooit mijn sterkste punt geweest en sedert de aanvaring met een paal die het vertikte in mijn achteruitkijkspiegel te verschijnen, ben ik dubbel op mijn qui vive. Het was een erg robuuste paal, van matglanzend staal, zonder enige deuk, maar gele verfresten toonden aan dat dit niet de eerste confrontatie was. Hij stond daar in zijn eentje, schijnbaar doelloos, voor de ingang van het warenhuis geplant. Als een lijfwacht, om het gebouw tegen eventuele aanranders te beschermen en de eerste klappen op te vangen.
Het is moeilijk manoeuvreren vanavond. Op vergaderdag staat de parking immers steevast eivol en nu is het bovendien stikdonker. Maar zonder kleerscheuren rij ik even later gezwind de weg op, richting stad. Rondom mij wordt er genoegzaam gekeuveld en gelachen. Ze zijn in de mood.
Ons speciale plaatsje voor de bib is gelukkig nog vrij.
Met een brede zwaai opent Jobbe mijn portier. “Wat ben je toch een galante ridder,” zeg ik als vanouds, maar toch waarderend. Deedee staat aan de andere kant te giechelen. Ze heeft wat hulp nodig bij het uitstappen. Niet bepaald geluidloos maken we onze entrée.
“Katrien, ge zijt schoon met uw rok!”, schettert hij zonder enige schroom. Een compliment, recht uit zijn hart.
Hij gaat even opzij om Greet te monsteren, maar zij draagt een broek. Valse loftuitingen zijn niet aan hem besteed. Ook vandaag “vergat” hij een DVD waar hij moeizaam afscheid kan van nemen. In zijn beleving is het “zijn” materiaal, dat hij noodgedwongen en uit goedertierenheid uitleent.
Het wordt straks weer onderhandelen, want hij heeft te veel CD’s uitgekozen. Maar Greet kan dat ongelooflijk goed. Nadrukkelijk tellen, de keuzes beperkt houden, soms al eens water bij de wijn doen, vriendelijk en respectvol. We voelen er ons echt welkom.
Op de terugweg verzucht Jobbe dat hij graag iemand zou vastpakken. Om te knuffelen. Hij gaat de mogelijke kandidaten in gedachten af. Merci? Geen denken aan! Maar Angelique ziet hij wel zitten. Wat hij wel precies wil? Een aai over zijn bol?
Terwijl we afdraaien naar de hoofdweg passeren we een winkel met bruidskledij. Dàt zou hij wel willen, zo’n schitterend witte jurk, met uitwaaierende rok. Voor Maroesjka, zijn vriendin.
Lang blijft hij niet mijmeren.
Hij vraagt wat mijn kinderen nu aan het doen zijn. Aan het werken voor school? Of zitten ze al in pyjama? Hij probeert zich een beeld te vormen van mijn leefwereld. Dan springt zijn aandacht weer op iets anders. Hij gaat me een spuitje geven. De anderen zitten al te gniffelen, weten wat er volgt. In mijn poep. Jaja, in mijn poep, met een grote spuit. Zo zwanzen we wat heen en weer. Een soort van humor waarmee ik thuis niet kan scoren. Niet meer…
Zabrila en Konstantijn 
Blij dat je er weer bent… leuk!
Ha, eindelijk weer eens mogen snoepen van een verhaal. Encore, bis, we want more !
Als je van die spuitjes in je poep terug gaat schrijven… wens ik je er nog enkele toe.
Ja de humor ontgaat mij ook een beetje, maar dat je hier gemist bent geweest is heel duidelijk!
Heerlijk verteld! en daarmee lig ik weeral plat van bewondering, want weet zelf nooit hoe ik op mensen met mentale beperking moet reageren : ben bang om hen tè simpel tegemoet te komen, of juist te hoogdravend, omdat ik niet kan inschatten in hoeverre ze “mee” zijn…Vrij, spontaan en zonder schroom met hen omgaan lukt me niet, dus vind ik ieder die dat kàn en er inspiratie uit put echt groots! dikke kus
Het doet me warm aan het hart, als ik eens in jouw wereld mag binnen kijken. Waar je dagelijks met bezig bent, voor jou gewoon.,voor mij iets waar ik soms geen blijf met weet. Jij wordt aanvaard en hebt hun frêle vertrouwen. Zij hebben weeral een goede dag gehad met iemand die om hen geeft.
Blij dat je er bent, en nu weet je weer dat er een paal staat aan de bib. Bedankt voor je verjaardag wensen.
Nen dikke kus, nee ik maak er drie van. Tot volgend maand zeker?
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
Eindelijk – eindelijk – eindelijk – eindelijk
ben je terug van weggeweest :- )
heerlijk verteld trouwens.
een heel dikke knuffel !
humor in onze sector. . . . ?
meestal lachen we met de simpelste dingen, moeilijke dingen zijn niet om mee te lachen…
waterschade ? ja allo…
Fijn om weer eens iets van je te lezen.
En … veel last gehad van dat spuitje???
Hier klinkt dat altijd erg grappig zoals jij dat zegt een spuitje in je poep, wij hier hebben het dan gewoon over je achterste.
Jij schrijft altijd wat verdoken, ook poëtisch. Daar hou ik van; kwaliteit boven quantiteit.
Blij dat je er weer bent.
Lieve deugd wat was dat lang geleden en ik maar komen loeren of er niets stond. Je hebt ons geduld wel op de proef gesteld hé. En ik moet zeggen, mij vergaat zoals Paz, weet mij ook met mijn houding geen raad. Belachelijk vind ik mezelf maar het is gewoon zo. Doe mijn hoed voor je af.
Warme groet.
Michelly
Groetjes.
Door de schuld van Bo op facebook terecht gekomen, daar jou ook tegengekomen, mijn vriendin dan ook maar mee inhet verderf gestort en wat blijkt? Carine vraagt mij hoe ik Lieve ken. Want dat is een vroegere collega van haar. En als ik haar uitleg dat ik Lieve van dit blog ken, zucht ze na een paar uurtjes”Wat kan ze mooi schrijven!”
Ook blij dat je terug bent!
AL GOED DAT IK U NOG TEGENKOM OP FACEBOOK 🙂
Oei, Zabrila, nu is het toch wel hééééééél lang geleden dat je nog ’s in je pen kroop. Don’t stop blogging, meis!
AH, eindelijk terug . Ik had mij op Olim al afgevraagd of je nog een blog had ! Nu weet ik het dus. Doe gerust op jouw ritme verder en ondertussen profiteer ik ervan om u een dikke beis en een knuffel te geven.