Taart!

Hier volgt een onpartijdig ooggetuigeverslag van mijn allerliefste dochter, over een evenement waar het virtuele en het reële elkaar raakten. Dat het plezierig was, kan ik volmondig beamen!

Mijn mama ging gisteren mee naar mijn atletiekmeeting en ik naar haar blogmeeting, dat laatste een beetje tegen mijn zin, maar ja, aangezien ze, (jaja) de allerliefste moeder van de hele wereld is, wilde ik dat wel doen. Toen we eindelijk in Keerbergen aankwamen en ik met tegenzin uit de auto stapte, zei ik nog tegen mama dat ze het hier niet te lang mocht rekken.

Tot mijn grote verbazing sloeg mijn gedacht al snel om toen ik alle mensen begroette die zich allemaal rond de tafel bevonden. Ze zagen me er allemaal heel vriendelijk en sympathiek uit, dus waarom zou ik er dan maar niet het beste van maken? Eerst en vooral was de gastvrouw erg hartelijk en bovendien had ze een erg mooie tuin! Ze heeft ook een heel mooie dochter, maar toch zou je niet zeggen dat ze groter was dan ik!

Ik heb erg moeten lachen toen Heidi de i-phone mocht aanraken! En er dan ook meteen foto’s mee trok. Enzo vertelde over de belachelijke stretchoefeningen die zij hem na het lopen voordeed, en die hij braaf nadeed. Ze had hem helaas gefopt.

Op een zeker moment dacht ik mijn lievelingsparfum te ruiken. Ik was er honderd procent zeker van. Maar het bleek niet te kloppen toen mama het iemand vroeg.

Pixel, de zwarte kat met wit op het snoetje, vond ik ook een schatje.

Maar wat gingen we daar eigenlijk doen? Natuurlijk was het hun bedoeling om elkaar eens in het echt te zien, maar de voornaamste reden voor mij was dat er eten aanwezig ging zijn. Ik had mezelf al een grote taart voorgesteld, maar durfde daar natuurlijk niet op te hopen.

Allé bon, iedereen had zijn best gedaan iets lekkers klaar te maken. Ik heb heel erg veel genoten van alle verschillende gerechten waar ik anders nooit de gelegenheid toe zou hebben gehad die ooit te proeven.

Er was enkel één ding dat ontbrak en dat de hele dag nog leuker kon maken. U raadt het, of niet, maar dat was de taart. Toen ik toevallig afgeleid was, hoorde ik het woord tààrt vallen. Ik vond het nodig het woord nog duidelijker en nog luider te herhalen. Zodat mama het tenminste hoorde 🙂 !

De taart was alleszins heerlijk, indien u het niet gemerkt heeft, ik speelde naar schatting een halve taart naar binnen. Kwestie dat u het weet, het was niet de kat die het deed!

Voor mij was de avond geslaagd, grotendeels te danken aan het fantastische gezelschap dat ik die avond heb mogen ontmoeten.

Ik dank u allemaal.

Een beeld, een woord…

Hij had een afspraak met haar. Eigenlijk was het eerder een spelletje. En elk jaar lukte het weer, vroeg of laat keek ze in zijn lens en hoefde hij enkel af te drukken. Twee Zuiderse dames naast elkaar, de ene uit Italië, de andere uit Spanje, maar praten deden ze niet. Toch niet tegen elkaar.. En blijkbaar zag niemand in haar omgeving haar graag genoeg om er haar attent op te maken dat ze ook haar hals mee moest maquilleren. Nu stak deze pathetisch wit af tegen de bruine fond de teint op haar gelaat. Dat detail, het was me ontgaan…

Aan de hand van foto’s en anekdotes gidst hij ons door België. Al is hij niet even accuraat met data, hij is een begenadigd verteller, en de buitenlandse cursisten zullen hun tenen moeten uitkuisen om zijn tempo te kunnen volgen…

We buitelen de geschiedenis in en vatten de tocht aan op het moment dat de Zuidelijken zich afscheiden van de Verenigde Nederlanden. Men kiest voor een constitutionele monarchie maar in eigen land wordt niemand bereid gevonden de kroon te dragen.
Leopold, de knappe zoon van een Duitse hertog, is getrouwd met de Engelse troonopvolgster. Hij is ontroostbaar wanneer zij in het kraambed sterft. Op het moment dat België zijn oog op hem laat vallen, vertoeft hij nog aan het Britse hof. Hij is een heel geschikte kandidaat, spreekt verscheidene talen – zij het geen Nederlands, een groot diplomaat met internationale allures. Voordien weigerde hij reeds de Griekse troon, maar onder druk van de Engelsen zwicht hij voor de Belgische.

We krijgen een beeld van de kersverse koning die symbolisch door een poort zijn nieuwe land binnenrijdt. Een standbeeld in De Panne.

Het splinternieuwe België heeft nood aan helden. Godfried van Bouillon wordt er zo een, al werd hij in Frankrijk in Boulogne-sur-Mer geboren. Om gezondheidsredenen verhuist hij op jonge leeftijd naar de bossen van Bouillon. Veel later verkoopt hij zijn hele hebben en houden, trekt op kruistocht en wordt koning van Jeruzalem. Dit is van korte duur, na één jaar sterft hij, vergiftigd naar het schijnt. In de geschiedenisboekjes wordt hij verheerlijkt, maar heden ten dage denkt men toch anders over iemand die gewapenderhand in naam van God de macht overneemt…

In de jaren vóór de onafhankelijkheid laat Willem van Oranje een koninklijk paleis in Brussel bouwen. Leopold de Eerste heeft alzo een nagelnieuw onderkomen. Het plafond met de kevertjes ligt nog in een ver verschiet.

België heeft een voor die tijd zeer moderne grondwet, die later model zal staan voor andere landen, onder andere Bulgarije. Eendracht maakt macht – l’Union fait la force – een leuze die je ook op verscheidene oude gebouwen in New York kan vinden, in Brooklyn, ooit Breukelen, bijvoorbeeld.

Maar die eendracht is in het straatbeeld soms ver te zoeken. Weggekalkte letters op een wegwijzer, blijkbaar wil men niet dat de Walen het ziekenhuis vinden. Soms het Vlaams gewist, maar evengoed het Waals. Op een brugpijler prijkt de boodschap: “Vlaams buiten”. Taalfouten dus, want het moet “Vlamingen” zijn, maar kan je het hen kwalijk nemen, ze spreken de taal niet!

Dan duiken we de politiek in. Elio, een briljant scheikundige met vlinderdas, die jong zijn vader verliest, gematigd overkomt tijdens debatten maar binnen de eigen partij van leer trekt tegen de Vlamingen. Herman, een echte Bourgondiër, thuis Frans sprekend, maar in zijn dorp de streektaal, rijdt elke zondag met paard en koets naar de zondagsmis. Vertrouwelijk met Albert, hij legt zijn hand op diens arm. De vorst zelf een levensgenieter, lacht graag, in tegenstelling tot zijn broer, le roi triste. Guy met een spleetje dat van jaar tot jaar groter wordt. De befaamde “trente secondes, dertig seconden” waarin fotografen een kiekje kunnen schieten. Hij neemt de tijd voor de omweg langs de lange tafel, en krijgt de toenmalige premier omschaard door de andere fotografen vol in beeld.

Hoe we omgaan met ruimtelijke ordening illustreren volgende foto’s.

De wachtmuur. Lintbebouwing is bij ons erg populair, daar waar elders rond een dorpskern, een kerk, verder wordt gebouwd. Huizen verrijzen in een rij, met gaten weliswaar, achter de gordijntjes monsteren bewoners de passage, het reilen en zeilen van de gemeenschap, televisie avant la lettre. In afwachting van een nieuwe buur blijft de zijgevel blind.

De caravans. Een tijdelijk onderkomen, doch in de praktijk honkvast, met een symbolisch wieltje. Een Belg houdt er niet van om onder te gaan in de massa. Hij wil zich onderscheiden van de rest. Twee cypresjes in het voortuintje dus.

Het volkstuintje naast de autostrade. Hier laat men betijen, in Nederland word je meteen op de bon geslingerd.
Zij komen trouwens massaal naar onze kust, precies of ze zich willen bevrijden van hun keurslijf…

Doel en de kerncentrales met de uitbreiding van de Antwerpse haven. Hoe het dorp langzaamaan gesloopt wordt. Een stremming in die werkzaamheden, men botst op een beschermde zwaluwsoort die men niet uit zijn nest kan zetten.

In Brugge houdt men rekening met het historisch kader, in Gent vind je een skyline van oud en nieuw. De boekentoren, symbool voor het intellect, tussen de andere torens, wereldlijk en religieus.

En zo gaat het maar door, de ene na de andere anekdote. De moeite waard, echt: Michiel Hendryckx…

Twijfelen

Bijna waren ze zonder mij vertrokken, maar gelukkig verscheen ik vóór de chauffeur op het appèl en was mijn plaats nog niet door iemand anders ingenomen. Ik dien ootmoedig schuld te bekennen, mijn antwoord op de uitnodiging was op zijn zachtst gezegd wel wat onduidelijk. Een “ja” gevolgd door een “maar” ontkracht de bevestiging, nietwaar. En aangezien ik verder niemand deelgenoot maakte van mijn op een oplossing gericht denkproces, beschouwde men mijn antwoord als een “nee, spijtig”.

Ik ben een grenzeloze twijfelaar. Zelfs mijn bedstee twijfelt tussen één of twee personen. Kiezen is verliezen, een sprong in het ongewisse, ik kan niet àlles hebben, het perfecte bestaat niet en is zelfs niet wenselijk.
Gelukkig is mijn collega en peter van mijn zoon op reis wat de kans verkleint dat hij hier mijn boekje opendoet. Zijn vingers zouden nogal jeuken om hier uit de doeken te doen hoe ik bijvoorbeeld na lang wikken en wegen toch nog een maaltijd op restaurant voorgeschoteld krijg.
Uiteraard ben ik niet steeds zo bedachtzaam, evengoed handel ik onbesuisd en impulsief…

Het is evident – voor mij althans – dat ik het uitje naar zee niet wil missen, temeer daar het de warmste dag van het jaar belooft te worden.
’t Zijn zotten die werken in deze hitte, schiet me zo door het hoofd, en ik krijg een beeld van een met tandenstokers en microvezeldoek gewapend mens voor ogen, dat kookfornuis en pompbak te lijf gaat, terwijl de zon mijn op een strandbed gedrapeerd lijf koestert, een zacht briesje voor verkoeling zorgt en op de achtergrond de golven zacht ruisen.
Het is vloed en ik moet me niet ver verplaatsen om me in het zilte nat te verkoelen. Tssst kssjt klinkt het, wanneer ik verhit het water induik. Dit laatste is met een flinke schep zout te nemen, het komt erop neer dat ik behoedzaam het water inschrijd, huiverend bij elke deinende golfslag, temeer daar ik na amper twee meter reeds de dieperik inga. Creepy!
Bij eb klotst de zee meterlang op kniehoogte. Dan is de afstand tot het strand zorgwekkend groot, een immens waterveld…

Het heeft iets luxueus en zorgeloos: een ijsemmer – al is hij van plastic – met een bewasemde fles wijn. En een exquis gezelschap, met name mijn drie jongste zussen. We laten ons pas van het strand verjagen wanneer de uitbater de ligbedden met een tractor komt ophalen.
Ik ben gemakkelijk te verleiden om nog een stukje aan die heerlijke dag te breien, consumeer een aperitiefje op Steentjes terras, schuif aan tafel voor de kroketten met kalfsfricassé, geniet van de verhalen van de jobstudenten, de fratsen van mijn schoonbroer. Mijn jongste komt de vrolijke bende vervoegen. Ik heb buikpijn van het lachen, tot plots de wind komt opzetten, en takken en bladeren over ons dwarrelen. In allerijl verhuizen we naar binnen. Net wanneer ik bedenk dat ik beter vóór de storm mijn biezen kan pakken, ik ben immers per fiets, breekt het hemelgeweld los. Waaw.

Veel later peddel ik naar huis, alleen, want Jolien blijft bij haar nichtje overnachten. De kortste weg laat ik links liggen – de precisie gebiedt me te zeggen “rechts” – die voert langs onbewoonde straten en rillend in een mouwloos t-shirtje en doorweekt steek ik de sleutel in het slot, home sweet home!

Tien minuten voor middernacht, besluit ik barmhartig – mijn zoon moest eigenlijk deze morgen vroeg uit de veren om geld af te halen van zijn spaarboek, waarbij mijn aanwezigheid onmisbaar was aangezien hij nog niet meerderjarig is, om een ticket aan te schaffen voor Feest in het Park, maar hij was nog doodmoe want veel te lang in de Blaarmeersen blijven hangen, zeer tot mijn ongenoegen tot een stuk in de nacht, of liever de morgen…. – ik besluit dus barmhartig on-line zijn ticket te betalen, want vanaf 1 augustus kost het 10 euro meer… Ik scroll wat heen en weer voor meer info in verband met de camping…. Terug op de bestelpagina is het plots zestig in plaats van vijftig euro geworden. Sapperdenondebollekes! Ik met mijn op zeker spelen altijd, mijn twijfelen… enfin, niks aan te doen….

Likalo

We zitten heel erg vooraan bij het Groot Podium aan Sint-Jacobs. Een waaier aan authentieke Afrikaanse instrumenten brengt ons een boodschap van verdraagzaamheid, vrede en vriendschap. Dat is ook de naam van de groep: “boodschap” betekent “likalo” in het Bassa, één van de vele talen uit Kameroen.

Plots zegt Bietje: “Heeeei, is dat niet Jolien?” Ze wijst ergens achter mij.
Ik zie niemand – toch niet mijn eigen dochter – en begrijp er niets van.
Jolien hoort momenteel achter of tussen de coulissen te staan.
Maar ze is het echt. In jeans. En helemaal te laat. Ze reed met iemand anders mee en die vond geen parkeerplaats. Langs de artiesteningang binnensluipen, ze had immers een pasje, wil ze niet. Met de uitvlucht dat haar outfit nog in haar vaders auto ligt, lacht ze haar plankenkoorts weg.

Gisteren was ze nog wild enthousiast en reageerde ze verontwaardigd omdat het misschien niet zou doorgaan. Ze had al heel wat reclame gemaakt. “Eerst examen doen,” grapte haar papa.
’s Avonds, tijdens mijn nachtdienst sms-te ze me dat ze niet één maar vier dansjes ten beste moest geven. Blijkbaar is ze geslaagd in haar proef…

We zijn nog maar net ondergedompeld in exotische ritmes of we worden overvallen door een regenbui, helaas zonder tropische temperatuur, wat een pak toehoorders doet wegvluchten. De nattigheid is gelukkig niet van al te lange duur.
Straks, na de pauze, zal ze haar act doen, maakt ze zichzelf wijs. Maar ik weet, dat er vanavond géén twee delen zijn… Ze heeft wel zin, maar ook schrik. Ach, ze is nog zo jong ook…

Nadien slenteren we nog heel even rond. Beh trakteert ons op een schoteltje Senegalese hapjes. Afrikaanse gastvrijheid vertaalt zich immers eerst en vooral in het aanbieden van voedsel.
Lang mag het allemaal niet duren, want samen met mij op de Gentse Feesten flaneren is helemaal niet cool. Met haar papa, dat kan er nog mee door, die is hip!

Ardèche

Een kinderloze nacht later rijd ik de parking aan de Yachtdreef op, om mijn jongste na een week vakantie op te halen. Het is er abnormaal rustig. Ik wandel langs de schaars geparkeerde wagens maar er is geen kat te zien. Een monovolume maakt een rondje en verdwijnt.

Het begint me te dagen: heb ik een fout uur gememoriseerd? Ik liet inderdaad na een blik op die laatste richtlijnen te werpen. “Onze aankomsturen zijn normaal gezien gegarandeerd”, het staat in mijn geheugen gebeiteld. Heb ik een telefoontje gemist? Meteen constateer ik dat mijn gsm – hoe is het mogelijk – nog thuis ligt.

De terugroute lijkt eindeloos. Telefoonconsult: niemand heeft me gebeld. Victorie! De bus wordt inderdaad verwacht om 8 uur in de morgen. Zonder uitroepteken weliswaar, zoals bij het vertrekuur… stipt…

“Je kan steeds het aankomstuur (24u op 24u) raadplegen op tel.nr….”, dit was aan mij voorbij gegaan… Die van de Ardèche blijken een vertraging van twéé uur te hebben. Het dringt maar langzaam door, het gaat om hààr en niet om de Ardennen!

Een tiental minuten voor tienen bereikt me haar bericht. Ze is gearriveerd.

Het was reuze en volgend jaar wil ze naar Kroatië. Zo hebben ze afgesproken.

Even synchroniseren naar het nieuwe ritme… Ze is een beetje jaloers op de kat die rond mij floddert. Ze vindt het niet eerlijk dat hij zich zo maar mijn aandacht toeeigent. Dat maakt haar dubbel zo aanhankelijk…

Dour

Ja kamperen is een mooie zomersport, waardoor je steeds maar jonger wordt, je trekt… maar het dringt niet meteen tot hem door dat hij dan een tent nodig heeft. Zijn eerste bekommernis is mijn zegen met de daaraan gekoppelde aanschaf van een ticket. Op de website staat vermeld dat er nog slechts een luttele vierduizend beschikbaar zijn. Méér nog, vorig jaar moesten ze dagelijks vijftienduizend bezoekers afwimpelen. Met een snuifje zout te interpreteren, denk ik.

Hij stelt zelf voor het goud in de mond van de ochtendstond te aanschouwen en voor dag en dauw op te staan middels een vooraf ingestelde wekker. En dat in volle vakantietijd! Maar uren op voorhand voor een gesloten winkeldeur staan rampetanten heeft geen zin.

Vorig jaar wel, toen was ik zo gek om ruim vóór middernacht te staan aanschuiven voor de laatste Harry Potter. Dat was zonder het Britse uur gerekend! Maar het had wel wat, die aangroeiende massa, en bovendien waren het Gentse Feesten…

De volgende morgen, in het centrum van de stad, tast ik naar mijn geldbeugel voor parkeergeld. Sapperloot, ik heb hem niet bij! Vliegensvlug aller-retour naar huis. Mijn oudste wordt niet zenuwachtig, maar ik moet niet treuzelen…

In de Fnac wordt prompt zonder probleem het combi-ticket aangemaakt, geen spoor van schaarste! Met een gerust hart kan hij de verloren slaap alsnog inhalen…

Voor hem is hiermee de kous af.

Trein, tent, eten… het zal zichzelf wel regelen. En ziedaar de volgende dag mag hij in een tuin oefenen in het opzetten van een nachtverblijf, hij zal een dak boven zijn hoofd hebben.

Alvorens hem aan het station te deponeren, slaan we nog wat mondvoorraad in. Een must, want hij is altijd hongerig.

“Zie dat je je favoriete groepen niet mist, hé,” geef ik nog mee. Dàt zou hij pas erg vinden!

Hij heeft me al geseind dat hij een enorm goeie kampeerplek heeft, dichtbij alle faciliteiten, het toilet, het eten, de podia, en bij wijze mensen. Ik ben benieuwd, ik zou allicht geen oog dichtdoen, met al die passage, maar hij stelt andere prioriteiten, vast en zeker…

Thriller

“Woehahaaah…!”

Als een duiveltje uit een doosje springt hij uit de duistere keuken te voorschijn. Ik kan een schrikreflex niet bedwingen, een “waaah” ontspruit aan mijn lippen en ik zet een huppelpas opzij in lijfbehoud.

Hij glundert van oor tot oor.

“Dat had je niet verwacht hé dat ik zo sneaky uit die hoek ging komen!”

Ik kan het alleen maar beamen.

We hebben een actie-thriller besteld, niet direct my piece of cake, maar hij mocht kiezen. Geen film dus waarbij je gezellig achterover leunt met een drankje en een portie chips binnen handbereik. Om het geheel nog spannender te maken klettert de regen gewelddadig neer. Onze kat Noewi is net bijtijds komen binnentrippelen en nestelt zich behaaglijk op mijn schoot. Een troost voor als het te eng wordt, mijn schakel naar de realtiteit…

Die bliksem en donderslagen, ze zijn geen fictie. Ze accentueren de benijpende sfeer. Het is niet continu griezelen, maar het onverwachtse van sommige gebeurtenissen laat me bijwijlen verstijven in mijn zetel.

De slechterik gaat op het einde dood en de goeie wordt in ere hersteld, dus een nachtmerrie zal ik er niet aan overhouden.

De meester in het creëren van suspense vind ik echter nog steeds Hitchcock, die me louter door suggestie het bloed in de aderen doet stollen. Nu nog geeft een veld vol kraaien me een onbehaaglijk gevoel!